สถานที่ท่องเที่ยวแถบ ลุ่มน้ำปากพนัง น้อยคนนักจะไม่รู้จัก น้าเสริฐ หรือ ลุงเสริฐ ผุ้ให้ความสำคัญการขับเคลื่อนของภาคประชาชน และเป็นผู้ติดตามปัญหา ผลกระทบ และทางออกการพัฒนาแถบลุ่มน้ำมาอย่างยาวนาน
ครั้งแรกที่ผมรู้จัก คือ บทบาทการเป็นประธานชมรมการเลี้ยงกุ้งกุลาดำและสิทธิมนุษยชน แกนนำต่อรองการเปิดปิดประตูระบายน้ำอุทกวิภาซประสิทธิ์ อาสาสมัครพิทักษ์สิ่งแวดล้อมหมู่บ้าน และอีกหลายบทบาท
ครั้งหนึ่งได้รับการขนานนามว่า “ดาวเวที” เพราะหากมีเวทีการพัฒนา รับฟังความคิดเห็น น้าเสริฐต้องเป็นคนหนึ่งที่ลุกขึ้นพูด วิพากษ์วิจารณ์หน่วยงานรัฐอย่างตรงไปตรงมา พร้อมครั้งพร้อมด้วยถ้อยคำที่รุนแรง แต่ทุกครั้งจะเต็มไปด้วยข้อมูล ข้อเท็จจริง จนหลายคนอกมาโต้ว่า เป็นเอ็นจีโอไปก็มี
ข้อเท็จจริง น้าเสริฐเป็นบุคคล ประชาชนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ประกอบอาชีพเลี้ยงกุ้งกุลาดำ แต่ถูกผลกระทบจากโครงการพัฒนาลุ่มน้ำปากพนังและลุกขึ้นมาสู้เพราะต้องรักษาอาชีพ แม้วันนี้การเลี้ยงกุ้งกุลาดำ จะหยุดนิ่งแล้ว แต่ตำแหน่งประธานชมรมยังอยู่ อีกทั้งบทบาทที่สำคัญในการทำงานการเมืองภาคประชาชนยังเข้มข้นอยู่
ประเสริฐ คงสงค์ โตขึ้นมาริมคลองปากพนัง ตั้งแต่ปี ๒๔๙๐ จบประถมจากโรงเรียนบ้านปากด่าน จบมัธยมศึกษาปีที่ ๓ จาก โรงเรียนปากพนังวิทยา จากนั้นต้องออกจากโรงเรียนเพราะพ่อเฒ่าเสียชีวิต เนื่องจากต้องออกมาช่วยครอบครัว ก่อน จะแต่งงานในปี ๒๕๑๑ และยึดอาชีพทำนาและประมง จนเลี้ยงดูตัวเองและครอบครัว จนสามารถเปิดธุรกิจเกี่ยวกับแอร์บ้าน แอร์รถยนต์ ในปี ๓๒ ปัจจุบันกิจการนี้ให้ลูกดูแล ลุงเสริฐผันตัวเองออกไปเคลื่อนไวเต็มตัว เนื่องจากพื้นที่รอบๆบ้าน กำลังดำเนินการสร้างประตูระบายน้ำลุ่มน้ำปากพนัง
ใน ช่วงนั้น ลุงเสริฐ เลี้ยงกุ้งกุลาดำไปด้วยต่อจากพื้นที่นากุ้งของตัวเอง ที่คนเก่าเลิกเช่า จนเมื่อปี ๔๒ หลังจากปิดประตูระบายน้ำได้ไม่นาน ผลกระทบเกิดขึ้น ลุงเสริฐและกลุ่มต่างๆ ยื่นหนังสือไปยังหน่วยงานต่างๆ ทีมนายกรัฐมนตรีสมัยนั้น ตัวแทนนายชวน หลีกภัย ก็ลงมาเยี่ยมในพื้นที่ แต่ไม่มีความก้าวหน้า สุด ท้าย คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ ลงมาไกล่เกลี่ย และลุงเสริฐเองได้รับเงินสนับสนุน โครงการสิทธิชุมชนศึกษา ทำงานวิชาการและเปิดเวทีใน ๓ อำเภอลุ่มน้ำปากพนัง ๓๙ เวที จนได้ข้อมูลและชุดความรู้ จนสามารถตั้งกรรมการขึ้นมา ๒ ชุด คือ “กรรมการเปิดปิดประตูระบายน้ำ” มีคณะกรรมการ ๒๖ คน และ “คณะกรรมการฟื้นฟูระบบนิเวศน์” มีกรรมการ ๖๕ คน แต่ทั้งนี้หน่วยงานที่รับผิดชอบไม่ได้ให้ความสำคัญและความร่วมมือเท่าที่ควร ถือเป็นความเจ็บช้ำและกลัดหนองมาเท่าทุกวัน
และในปี ๕๐ เข้าร่วมเป็น อาสาสมัครสิ่งแวดล้อมล้อม และออกเคลื่อนไหวปกป้องทรัพยากรทั่วจังหวัดนครศรีธรรมราช
วันนี้ น้าเสริฐ ลุกขึ้นมาเต็มตัวในการต่อสู้เรื่อง กรณีโรงไฟฟ้าถ่านหินที่จะเกิดในอำเภอหัวไทรและจะส่งผลกระทบทั้งลุ่มน้ำ น้าเสริฐ จัดตั้งกลุ่มประสานงานขึ้นมา คือ “เครือข่ายอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมลุ่มน้ำปากพนัง”
“โครงการ นี้ ถามว่านำไฟฟ้าไปไหน เอาน้ำจากไหน ผมเชื่อว่า ต้องนำน้ำจากลุ่มน้ำปากพนังแน่นอน ซึ่งผิดวัตถุประสงค์เดิมที่ต้องการนำน้ำไปใช้ในด้านการเกษตร อีกทั้งขณะนี้ ทีมงานต่างๆ ทยอยลงพื้นที่เข้าไปแทรกซึมชาวบ้าน เหวี่ยงแหไม่ระบุพื้นที่ เป้าหมายไม่ชัดว่าจะเป็น หน้าสตน เกาะเพชร และหัวไทรกันแน่ อย่างไรก็ตามเราพยายามติดต่อข้อมูลจากหน่วยงานองค์กรต่างๆ ซึ่งต้องปักหลักค้านแน่นอน”
เห็น บทความการเคลื่อนไหวของเสือเก่าแล้ว บอกว่าไม่ธรรมดา เพราะว่า มีการประสานงานทั้งแนวราบและแนวดิ่ง คือ ทั้งองค์กรหน่วยงานรัฐ ท้องถิ่น และภาคประชาชนที่เคลื่อนงานภาคประชาชนทั้งหมด ทำให้กระแสเรื่องนี้เผยแพร่ไปอย่างรวดเร็ว
เมื่ออยากติดตามเรื่องนี้ ลุงเสริฐ ออกเดินสายอีกครั้ง พร้อมรถยนต์คู่ชีพที่ติดแก็สเรียบร้อย มีเวทีที่ไหน พร้อมไปนั่งและจดข้อมูล พร้อมด้วยโทรศัพท์ที่คอยยกหูถามข้อมูลบุคคลอื่นตลอดเวลา
สอนทำบล็อก สร้างบล็อก Blogger Blogspot
"หลังจากนี้ เราคงดำเนินการสร้างมวลชนให้ความรู้คนให้มากขึ้น เพราะตอนนี้คนไม่เอา ๗๐-๘๐ เปอร์เซ็นแล้ว รอดูท่าทีผู้ว่าจะเออย่างไรกับเรื่องนี้ ถ้าไม่มีความคืบหน้า จะยื่นหนังสือไปยังโครงการพระราชดำริ สำนักพระราชวัง รวมทั้งองค์กรรัฐ และหน่วยงานต่างๆ อาจถึงขั้นฟ้องศาลกันด้วย เพราะการดำเนินการไม่โปร่งใสมาตั้งแต่ต้น"
นอกจากนี้ ยังกล่าวถึงทิศทางการพัฒนาในพื้นที่ "พื้นที่อำเภอหัวไทรกับโครงการพระราชดำริ ควรจัดเป็นพื้นที่ทางการเกษตร ทำการประมง เป็นหม้อข้าวหม้อแกงของเมืองนคร ผมไม่ได้ค้านทุกเรื่อง บทเรียนเรามีแล้วอยากให้ระมัดระวังให้มาก เช่น ตอนนี้การปลูกปาล์มมีการทำกันมาก แต่ไม่มีงานวิจัยรองรับเลยว่าพื้นที่จะปลูกปาล์มได้หรือไม่ หากปลูกไปแล้ว ๑๐ ปีข้างหน้าไม่ออกลูก ผลผลิตน้อย จะทำอย่างไร เงิน ที่จะทำลายทิ้งก็หมด เหมือนนากุ้งร้างตอนนี้ พื้นที่เป็นหลุมเป็นบ่อทั้งหมด ไม่มีเงินถมที่กลับ กลายเป็นอนุสาวรีย์ แห่งความเจ็บปวดของพื้นที่เท่าทุกวัน"
หลังจากผ่านชีวิตมากรากกรำ และโชกโชน ลุงเสริฐ ทำอะไรสักอย่างเต็มไปด้วยความระมัดระวัง สรุป บทเรียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันนี้พื้นที่รกร้างว่างเปล่า ที่รอการฟื้นฟูและการปรับตัวทางอาชีพรอบใหม่ กำลังถูกไรงไฟฟ้าถ่านหิน ซึ่งเป็นยาตายเข็มสุดท้าย
ลุงเสริฐบอกว่า "ไฟฟ้า ถ่านหิน ทั้งขี้เถ้า ทั้งน้ำเสีย กัดเซาะชายฝั่ง รวมทั้งจะขโมยน้ำในลุ่มน้ำปากพนัง เราไม่เอา เราต้องการพลังงานลม และพลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น"
อาทิตย์ ฝั่งตะวันออกเริ่มส่องแสงแล้วด้วยสิ่งเร้ารอบใหม่ พร้อมกับน้าเสริฐ ลุกขึ้นสู้ พร้อมทิ้งทวนและทิ้งลายเสือเก่าอีกครั้ง
แล้ว เรา เรา และเราจะยืนเคียงข้าง...ครับ
ที่มา ssdp-watch.happysouth.org
